Asasinato.

Os latexos do meu reloxo mantíñanme con vida, pero quedáballe pouca corda e a min escasas forzas. Sentíao, falábame desde o peto, alto e claro, suplicándome que reunise o valor suficiente para premelo gatillo e rematar con aquel sufrimento. Disparei.

Recordo sentir o frío aceiro do canón no meu padal, tan xélido que queimaba, ata que ardeu e os meus miolos se propagaron manchando toda a habitación. O meu sangue tinguiu de vermello o meu corpo limitado e de prata o meu espírito infindo, ensinando a miña vergoña ao mundo futuro.

Non quixen bágoas nin flores inmerecidas, fun un fillo de puta con sorte toda a vida e, aínda así, o meu ego rematou con ela. Non quero choros, nin rezos, só que se me recorde na miña eternidade, que non é pouco. Non penso desculparme, a estas alturas xa non lle debo nada a ninguén máis que a min mesmo, e estouno pagando agora mesmo.

Fermoso, verdade? A destrución é a única forma de orde que coñezo e o caos estábase apoderando de min. Era preciso poñerlle FIN.