miércoles, 24 de septiembre de 2014

Profunda dor.

                Seu pai, entre as brétemas da noite, agochábase, mais a súa maldade non era tan sinxela de esconder.
                Acababa de cometer o peor crime, asasinaraa. O seu corazón aínda latía, os seus pulmóns filtraban o osíxeno e os seus ollos podían ver, é certo, pero ela estaba morta.
                Entre berros e suor, súplicas e forza bruta, sentiu como o demo lle separaba as pernas e a penetraba. O seu espírito fragmentouse e fuxiu deixando atrás un recipiente baleiro ó que se lle chama corpo. Fuxiu en mil direccións, tantas coma pedaciños, chorando a lágrima solta, aquí e acolá.

                E as súas bágoas convertéronse no orballo da mañá.

miércoles, 10 de septiembre de 2014

P.D.: Te quiero.

                Intenso y apasionado pero terriblemente corto, así es cómo yo lo definiría. El comienzo del fin.
                Por un instante el tiempo se detuvo, si es que fluye de manera constante, y lo hizo para cambiar nuestras vidas. Podríamos decir que fue el Big Bang que marca nuestro rumbo, nuestro destino y cada una de sus estaciones, una explosión de energía que emana y nos lleva a expandirnos pero siempre conectados. Y con una sonrisa sin pretensiones pero digna de la mejor de nuestras alabanzas.
                Es cerrar los ojos para recordar, para recordarte, y estremecerme con violencia.
                                                     

P.D.: Te quiero.