martes, 3 de noviembre de 2015

Doblepensar.

            Especular en el mundo del espectáculo y su peculiar forma de cuidar la desinformación interesada para los desinteresados.
            Procurar que no existe cura para una sociedad que la cultura de la incultura convierte en suciedad.
            Controlar desde el descontrol de seres humanos que han perdido su humanidad por su vanidad y la banalidad de sus mortíferas vidas.
            Para mí, sentir la necesidad de que sientan, de derrumbar este rumbo sin sentido mediante bombas de racimo.

            Doblepensar. 

lunes, 26 de octubre de 2015

Asasinato.

Os latexos do meu reloxo mantíñanme con vida, pero quedáballe pouca corda e a min escasas forzas. Sentíao, falábame desde o peto, alto e claro, suplicándome que reunise o valor suficiente para premelo gatillo e rematar con aquel sufrimento. Disparei.

Recordo sentir o frío aceiro do canón no meu padal, tan xélido que queimaba, ata que ardeu e os meus miolos se propagaron manchando toda a habitación. O meu sangue tinguiu de vermello o meu corpo limitado e de prata o meu espírito infindo, ensinando a miña vergoña ao mundo futuro.

Non quixen bágoas nin flores inmerecidas, fun un fillo de puta con sorte toda a vida e, aínda así, o meu ego rematou con ela. Non quero choros, nin rezos, só que se me recorde na miña eternidade, que non é pouco. Non penso desculparme, a estas alturas xa non lle debo nada a ninguén máis que a min mesmo, e estouno pagando agora mesmo.

Fermoso, verdade? A destrución é a única forma de orde que coñezo e o caos estábase apoderando de min. Era preciso poñerlle FIN. 

sábado, 24 de octubre de 2015

Sin-sentido.

   Ayer perdí el sentido al cruzarme contigo. ¿Me ayudas a buscarlo? Ahora estoy desorientado, confuso, y la saeta de mi brújula sólo te señala a ti. Fueron un verdadero cúmulo de extrañas coincidencias las que nos llevaron a compartir el camino y el momento, ¿no crees? Pero yo estoy seguro de que no fue simple casualidad y pienso que tú, después de todo, opinas lo mismo.
   Hoy, te busco pero no te encuentro, así que me recreo en mi breve recuerdo. Tú me buscas, yo así lo siento, pero no nos vemos.

    Es curioso: Yo te echo de menos, tú me echas de menos y no nos conocemos. 

viernes, 16 de octubre de 2015

Mendigo.

Caminaba por las calles manchando sus botas de barro.

La mugre está ahí, lo sé, no se ve pero entra por el resto de mis sentidos. Es nauseabundo. La sociedad ensucia mi cuerpo y mancilla mi alma pura. Dorian no se merece esto, estoy demasiado por encima. Es estúpido creer que éste es mi sitio, estúpido y ofensivo a partes iguales.

-Amable señor, ¿podría darme una moneda? Por caridad.
-Ni te me acerques, escoria.

¡Quién se habrá creído ese jodido mendigo! ¡Cómo si no tuviera nada más que hacer que contagiarme con la podredumbre de sus gusanos! Si hasta su propia ropa, raída y cochambrosa, trata de huir de él.
Míralo ahí, pidiendo, pretende dar pena cuando no da más que asco, con su mirada clavada en mí sin saber que podría destruirlo con poco más que un dedo… Pero no merece la pena, prefiero ni rozar su aire.


Se alejó del espejo de su pasillo y fue a servirse otro bourbon. 

sábado, 10 de octubre de 2015

O monstro.

Podería dicirse que tiven bastante sorte coa vida que me tocou. Non sei o que é realmente pasar fame, non me vin obrigado a traballar duro desde neno para saír adiante e nin tan sequera os estudos eran algo difícil de superar para min. Tiven unha infancia feliz, coa miña familia que tanto me quere ao meu lado e con toda a liberdade e as oportunidades que un pobo como Triacastela che ofrece.

Todo ía ben, sen maiores complicacións que preocuparme por seguir adiante coa miña vida, sen grandes presións por ningures e, en xeral, con tódalas facilidades posíbeis. Pero as cousas pódense torcer, e vaia se o fixeron...

Non recordo exactamente cal foi o momento pero arredor dos 17 anos empezou unha época escura na miña vida. Non é que me choveran grandes desgrazas, non aconteceu nada extraordinario, nada que outras persoas non teñan vivido e superado sen demasiados problemas, pero no meu caso foi moi distinto. Eu non sabía nese momento como enfrontar o que estaba a pasarme, pensaba demasiado e cargábame de culpas que non me correspondían e responsabilidades para as que non estaba nin medianamente preparado.
Así foi como, pouco a pouco, chegou o monstro. Empecei a durmir moito máis do normal, a non querer saír da cama, a encerrarme na miña habitación e mesmo a descoidar a miña hixiene. Algún engrenaxe da miña cabeza empezaba a quebrarse e eu non entendía por que.

Pasei así moito tempo, cada vez indo a peor. Fun para Santiago estudar, pero as cousas saíron mal e antes incluso de rematar primeiro estaba de volta na casa. Foi, a pesar diso, unha decisión acertada, naquel momento estábame destruíndo demasiado e necesitaba un lugar seguro para min e tempo para medrar. Fracasei en varios proxectos durante un tempo, a vida estaba a escorrérseme das mans e eu non tiña ningún mecanismo para evitalo.

Aínda así recoñezo que non foi un período totalmente negativo, aproveiteino para ler bastante e aprender un pouco máis acerca da miña idea da vida e mesmo de ideas políticas, pero atopábame totalmente perdido.

Fun pechándome cada vez máis no meu mundo de escuridade do que non sabía saír. Os meus pais preguntábanse que podían facer por min para que estivese ben, pero a verdade é que a situación era complicada, tal vez porque ninguén queríamos ver a realidade. Eu TIÑA DEPRESIÓN.

Arredor dos 20-21 anos, despois duns tres nos que a miña vida cada día que pasaba viraba máis cara o fondo, reunín as miñas últimas forzas para dicirlles a meus pais que o que me pasaba era que tiña unha depresión e que necesitaba axuda profesional.

Recordo que foi un momento durísimo, recoñecer que eu non era capaz de saír de aquelo, ademais existen aínda agora moitos prexuízos contra a psicoloxía e a psiquiatría e eu non quería encarar o cruel que pode ser a sociedade.

Ó principio dábame moita vergoña dicir que estaba tratándome contra unha depresión, que o Escitalopram e o Lederfolin se converteran nos meus mellores amigos que me acompañarían durante moito tempo. Pouco a pouco a cousa foi mellorando, é certo, fun aceptando a realidade e mesmo mellorando o meu estado anímico, o que me permitía por fin saír das “críticas” da xente sen danos.  

Hoxe fai aproximadamente sete meses que deixei de tomar a medicación e podería dicir que me atopo totalmente recuperado. Foi un momento duro, unha medicación psiquiátrica tan prolongada no tempo crea adición, e mesmo tiven algunha pequena crise, sentía que necesitaba esa medicación. Sufrín cambios bruscos de humor durante un tempo, sentía como impulsos eléctricos por todo o corpo e os meus niveis de enerxía baixaron. Só a miña determinación por saír diso se mantivo firme.


Agora estou ben, mellor que nunca, pero xa vedes que non foi algo sinxelo. 

miércoles, 7 de octubre de 2015

Extrañándote.

Bebo a morro de la botella creyendo que en el fondo estás tú. Trago con ansia, sin siquiera saborear el amargo, un vaso tras otro mientras veo como baja el nivel.
Me acerco a ti, lo noto, mis sentidos empiezan a nublarse como cuando estás a mi lado.
Lo tengo claro y no ceso en mi empeño, éste es el camino que me llevará hasta ti, ni me planteo dejarlo.
Lo sé, sé que parece que estoy equivocado, pero continúo con voluntad de acero. Ésta es mi verdad, que nadie se atreva a cuestionarla.

Apuro el último trago, totalmente centrado en recordarte. Desaparezco entre la niebla.  

jueves, 17 de septiembre de 2015

V.


Quixen dar un pasiño máis,
por pequeno que fose,
sentindoo coma o derradeiro.
As forzas esvaecéranse
deixando tras de sí catro pedras
ás que non nomearei nin ruínas.

Eu, tan só podía mirar o chan
no que estaba axeonllado
sepultándome coa lama.
A terra seca mesturárase comigo,
a sangue e as bágoas
decidiran que así era mellor.


Senteime a esperar ao meu destino
e entre arrepío e arrepío
foi cando puiden erguer a vista.
Varias mans esperaban ás miñas,
facéndome entender
que non deixarían que me rendese.

miércoles, 15 de julio de 2015

Carta sin remite.

He perdido la cabeza. No recuerdo dónde ni cuándo, pero esta mañana quise usarla y simplemente no estaba.
No sé quién soy, no reconozco dónde me encuentro y mentiría si te dijese que somos amigos; tan sólo espero que seas capaz de reconocer mi letra y puedas devolverle el nombre a mi alma que se encuentra vacía. 
Disculpa que te escriba, pero en mi cartera solamente tengo un papel con tu dirección y eso debe significar algo. Hoy necesito que alguien me de cobijo entre sus recuerdos.
Necesito decirte que el tiempo no cura la locura, jamás podré agradecértelo; pero, por favor, apiádate de este pobre hombre solo.
Un saludo, Nadie.

jueves, 9 de julio de 2015

Altas pretensiones.

Como una gota de agua que se resiste a morir bajo el agobiante calor de julio, que se resiste a evaporarse hasta formar una masa amorfa junto con el resto. Así me siento.
Como la última gota, echando de menos algo que no quiero y enfrento gastanto las últimas reservas de fuerza que guardo en mi yo inmaterial, preguntándome cuánto tiempo tardaré en sucumbir.
El invierno todavía se ve demasiado lejano y yo ya no podré aguantar mucho más; esperemos que el otoño pueda darme un respiro, si es que soy capaz de llegar a él. Quizá antes me ayude alguna benigna tormenta en un año que se espera especialmente seco...

Sólo me queda confiar, sin suerte ni destino que juegue conmigo. Confiar en que soy quien realmente creo y entregar todo mi ser a cada segundo.

miércoles, 8 de julio de 2015

Bandera blanca manchada de barro.

El espejo se quebró cuando me expuse a su juicio; tal vez sólo fue el reflejo de mi ánima rota.
Las arrugas de un tiempo que nunca fue lineal son los surcos del vinilo que producen la banda sonora de mi vida con sus graves y agudos, aunque más grave es haber perdido el norte y su magnetismo.
Es obvio que en algún momento indeterminado se ha producido la debacle y hoy es complicado reconducir la situación, pero aún más que quien decide rendirse nunca podrá saborear la victoria. Luchar no es obligatorio, es cierto, pero en la batalla es donde se muestra lo mejor de cada uno.
Toca resurgir como un fénix de sus cenizas; toca volar más alto que nunca.

Esvaeceuse.

Esvaeceuse,
sen que puidese quitarlle unha soa prenda.
Non marchou, esvaeceuse
e eu nin tan sequera puiden quitarlle os ollos de enriba.
A súa figura perdura na miña retina; xa non necesito coñecer máis. Aínda os hai máis cegos.

lunes, 29 de junio de 2015

El escritor triste.

   De qué material estarán hechas las palabras para que, dependiendo de su uso, adquieran tan distintas propiedades.
   He visto cientas siendo arrastradas por la más leve brisa a lomos de un diente de león, tan livianas que podrían posarse sobre cualquiera sin perturbarlo en lo más mínimo. Hay otras que caen y ya nadie nunca será capaz de levantarlas destruyendo aquello donde se posan pero sentando nuevas bases.
   Hay palabras que no serían capaces de romper una pompa de jabón, pero también que desgarran escudos e hieren al más protegido.
   Palabras nube de azúcar, sabor limón e incluso whisky reserva; palabras con materia, toda ellas.

   De qué material estarán hechas las palabras para que puedan llegar a tener un valor tan alto, altísimo, del precio de las emociones. Y a pesar de todo nunca deberían ser vendidas.



   Dulce e irónico castigo el del escritor que quiere regalarlas y se ve obligado a vivir de ellas. Yo no quiero hacerlo; tampoco morir de hambre.  

viernes, 26 de junio de 2015

Leer es de maricas.

Sólo hay una pasión que me mueva: las fiestas que se van de madre.
Varios litros acompañados de alguna línea que otra siempre gustan, y deseando que terminen con una sesión de descoordinado sexo. Coger el coche sin casi saber que hay que girar la llave para salir quemando rueda es ya un clásico.
Al día siguiente, por supuesto, hay que depurar el cuerpo en el gimnasio. Musculatura, el resto es perder el tiempo. Las piernas tampoco importan mucho.

Soy un triunfador y en mi puta vida he abierto un libro. Ya sabéis, leer es de maricas.

domingo, 31 de mayo de 2015

Plácidas vacaciones.

Aún hoy recuerdo nítidamente aquellas tardes de agosto del 94 en las que bajar a la playa no era más que una excusa para estar con ella.
Día tras día nos encontrábamos para bañarnos juntos en las frías aguas de Viveiro, poder rozar nuestra piel, sabiendo que no sería más que los prolegómenos desencadenantes de la pasión, y huir en mi pequeño Renault Clio por alguna discreta pista que nos llevase al placer.
La desnudaba rápido pero con dulzura, pues la tensión ya no me permitía más calma, y recorría cada esquivo rincón de su sensual cuerpo. Ella, con mucho más sosiego que yo, desabrochaba mis botones y me despojaba de la ropa, preparándose para ser penetrada.

Y aún hoy escucho sus gemidos. 

domingo, 17 de mayo de 2015

Muerte y destrucción.

Escribo con la titilante luz de la hoguera donde arde la cultura sabiendo que a este folio le quedan pocas horas de vida. Afuera, calentándose con el fuego de unos libros que se niegan a arder, me esperan pistola en mano. Sucios fachas.
En esta crisis, no económica, se derrumba todo aquello conocido para cuadrar la esfera del mundo. Yo mañana me pondré la careta de androide y saldré a la calle rogando clemencia por haber sido un soñador que no supo seguir su adoctrinamiento, tan sólo un pobre iluso.
Cuando mis palabras arden, mis ideas se consumen, y así jamás podré volver a pensar como un día lo hice.
Hoy, todo está perdido. 

Da igual, hace tiempo que vendí mi alma al diablo.

jueves, 30 de abril de 2015

Trece

El hada de Bukowski me ha señalado el camino y éste se pierde entre los hábiles pasos de un colombiano que sabe bailar mejor que yo. Lo sé, aquí no compito, ni lo pretendiera.
Miro cuál es la mejor vía para llegar a tu corazón en un mapa blanco donde los únicos cruces posibles son los de nuestras miradas, que se antojan lejanos. 
El coche en la reserva.

viernes, 24 de abril de 2015

Feliz Día del Libro.

No necesito esas encuadernaciones de tapa dura y diseño cuidado. Ni el título, ni el nombre del autor. No necesito ilustraciones ni prólogo, ni tan siquiera una letra pequeña.
A veces basta con abrir un libro, olerlo, y echar a volar.

sábado, 18 de abril de 2015

Romanticismo de incógnito.

Aquel día desperté con olor a café recién hecho. No conocía el cuarto donde me encontraba ni recordaba apenas nada de la noche anterior. La cabeza me daba vueltas y en mi garganta todavía podía saborear aquella ginebra sin marca que desgustara en el Parque de Rosalía y que, sin lugar a dudas, me había conducido a aquella extraña situación. Hoy debo darle las gracias.
Por la puerta entró ella, mujer sin nombre para mí, cubriendo su cuerpo con tan solo un culote naranja durazno. Grandes senos al descubierto que contemplaba maravillado, y anchas caderas que me hipnotizaban con su baile. 
Traía una bandeja con un desayuno que nunca probaría y las mejores intenciones. Bendita su boca y "malas" artes.


miércoles, 4 de febrero de 2015

Parásito.

Habita dentro de mí, alimentándose de los buenos recuerdos. Nunca se sacia. Me perturba, enloquezco cuando se agita y me domina llevándome al desmayo. Dirige mi vida hacia un completo caos y me deja en ruinas, reflejo vacío de lo que algún día fui. Está ahí dentro, paciente, aguardando un momento de debilidad en el que atacar con su poderoso ejército de negatividad.
Sé que una batalla no gana una guerra, pero sí merma las fuerzas. Por eso me emborracho con veneno puro, tratando de matar esta puta tristeza.

viernes, 16 de enero de 2015

4

Desfacer a cama
nunha mestura de amor e hormonas
que me fan perde-lo sentido.

Refacer a vida
mostrándonos na nosa totalidade,
espidos ante o mundo.

miércoles, 14 de enero de 2015

Para Tania.

Llevo actualmente 3 horas, 47 minutos y 22 segundos viviendo en el último minuto. La saeta del reloj ya no avanza, ni del mío ni de ningún otro, en este bucle que creo infinito. Las cuerdas que nos atan ya no sujetan nada; tirar del hilo es, a tal punto, un esfuerzo estéril y un gasto de fuerza inútil.
Tal vez me he pasado con el giratiempo, no lo sé, o yo mismo me he enterrado bajo su arena y ya no soy capz de perdibir otra cosa. El caso es que estoy confuso. Mucho. Borracho de una realidad más dañina que cualquier otra droga.
La verdad, puede que el tiempo ya nunca más vuela a andar. Quizá cuando decida hacerlo de nuevo le entre la prisa y acelere más de lo debido, no lo sé.
Hoy, un hoy que tal vez nunca termine, aunque ya me da igual, sólo tengo clara una cosa: Quiero ser un náufrago en el azul inmenso de tus ojos y broncearme con cada rayo de tu pelo rubio. Quiero saber que, pase lo que pase, voy a seguir contigo y en ti.