Seu
pai, entre as brétemas da noite, agochábase, mais a súa maldade non era tan
sinxela de esconder.
Acababa
de cometer o peor crime, asasinaraa. O seu corazón aínda latía, os seus pulmóns
filtraban o osíxeno e os seus ollos podían ver, é certo, pero ela estaba morta.
Entre
berros e suor, súplicas e forza bruta, sentiu como o demo lle separaba as
pernas e a penetraba. O seu espírito fragmentouse e fuxiu deixando atrás un
recipiente baleiro ó que se lle chama corpo. Fuxiu en mil direccións, tantas
coma pedaciños, chorando a lágrima solta, aquí e acolá.
E as
súas bágoas convertéronse no orballo da mañá.
No hay comentarios:
Publicar un comentario