Podería
dicirse que tiven bastante sorte coa vida que me tocou. Non sei o que é
realmente pasar fame, non me vin obrigado a traballar duro desde neno para saír
adiante e nin tan sequera os estudos eran algo difícil de superar para
min. Tiven unha infancia feliz, coa miña familia que tanto me quere ao meu lado
e con toda a liberdade e as oportunidades que un pobo como Triacastela che
ofrece.
Todo
ía ben, sen maiores complicacións que preocuparme por seguir adiante coa miña
vida, sen grandes presións por ningures e, en xeral, con tódalas facilidades
posíbeis. Pero as cousas pódense torcer, e vaia se o fixeron...
Non
recordo exactamente cal foi o momento pero arredor dos 17 anos empezou unha
época escura na miña vida. Non é que me choveran grandes desgrazas, non
aconteceu nada extraordinario, nada que outras persoas non teñan vivido e
superado sen demasiados problemas, pero no meu caso foi moi distinto. Eu non
sabía nese momento como enfrontar o que estaba a pasarme, pensaba demasiado e
cargábame de culpas que non me correspondían e responsabilidades para as que
non estaba nin medianamente preparado.
Así
foi como, pouco a pouco, chegou o monstro. Empecei a durmir moito máis do
normal, a non querer saír da cama, a encerrarme na miña habitación e mesmo a
descoidar a miña hixiene. Algún engrenaxe da miña cabeza empezaba a quebrarse e
eu non entendía por que.
Pasei
así moito tempo, cada vez indo a peor. Fun para Santiago estudar, pero as
cousas saíron mal e antes incluso de rematar primeiro estaba de volta na casa.
Foi, a pesar diso, unha decisión acertada, naquel momento estábame destruíndo
demasiado e necesitaba un lugar seguro para min e tempo para medrar. Fracasei
en varios proxectos durante un tempo, a vida estaba a escorrérseme das mans e
eu non tiña ningún mecanismo para evitalo.
Aínda
así recoñezo que non foi un período totalmente negativo, aproveiteino para ler
bastante e aprender un pouco máis acerca da miña idea da vida e mesmo de ideas
políticas, pero atopábame totalmente perdido.
Fun
pechándome cada vez máis no meu mundo de escuridade do que non sabía saír. Os meus
pais preguntábanse que podían facer por min para que estivese ben, pero a
verdade é que a situación era complicada, tal vez porque ninguén queríamos ver
a realidade. Eu TIÑA DEPRESIÓN.
Arredor
dos 20-21 anos, despois duns tres nos que a miña vida cada día que pasaba
viraba máis cara o fondo, reunín as miñas últimas forzas para dicirlles a meus
pais que o que me pasaba era que tiña unha depresión e que necesitaba axuda
profesional.
Recordo
que foi un momento durísimo, recoñecer que eu non era capaz de saír de aquelo, ademais
existen aínda agora moitos prexuízos contra a psicoloxía e a psiquiatría e eu non
quería encarar o cruel que pode ser a sociedade.
Ó
principio dábame moita vergoña dicir que estaba tratándome contra unha
depresión, que o Escitalopram e o Lederfolin se converteran nos meus mellores
amigos que me acompañarían durante moito tempo. Pouco a pouco a cousa foi
mellorando, é certo, fun aceptando a realidade e mesmo mellorando o meu estado
anímico, o que me permitía por fin saír das “críticas” da xente sen danos.
Hoxe
fai aproximadamente sete meses que deixei de tomar a medicación e podería dicir
que me atopo totalmente recuperado. Foi un momento duro, unha medicación
psiquiátrica tan prolongada no tempo crea adición, e mesmo tiven algunha
pequena crise, sentía que necesitaba esa medicación. Sufrín cambios bruscos de
humor durante un tempo, sentía como impulsos eléctricos por todo o corpo e os
meus niveis de enerxía baixaron. Só a miña determinación por saír diso se
mantivo firme.
Agora
estou ben, mellor que nunca, pero xa vedes que non foi algo sinxelo.