- Tes demasiada sorte,
recoñéceo, asemella que todo che sae ben. Diría máis, aínda
cando erras, naide se queixa... E, non, non dá o mesmo oito que
oitenta, pero no teu caso aplícaseche... E, sabes o pior? Sempre
levas ese sorriso enriba.
- Queres saber por qué a vida me sorrí? - Díxenlle
eu.- Porque eu lle sorrío a ela.